Τόξο ή Μπούμερανγκ?

Καλώς ήρθατε στον αστερισμό της τρέλας… Πριν από λίγο μόλις καιρό, το ΚΚΕ «αποκατέστησε» τον Ιωσήφ Στάλιν με τιμές και δόξες. Αλήθεια, αν είχε ψηφιστεί τότε ο νόμος που σήμερα ετοιμάζεται για την τιμωρία της επίκλησης των αυταρχικών καθεστώτων σε αυτό το παράξενο υβρίδιο του «αντιρατσιστικού» νόμου με τις πολιτικές διαστάσεις, θα είχε ίσως ενεργοποιηθεί κατά των βουλευτών και των μελών του ΚΚΕ που συμμετείχαν σε αυτή την απόφαση του κόμματος; Δεν είναι τυχαίο ότι το ΚΚΕ πήρε εξαρχής αρνητική θέση στη συζήτ� �ση… Και, στον «αντίποδα» τι θα γινόταν, λ.χ., με ιστορικούς που έχουν γράψει θετικά για κάποιες πλευρές του έργου του Ιωάννη Μεταξά, χωρίς, σε καμία περίπτωση, οι άνθρωποι να είναι οπαδοί της δικτατορίας, είτε της δικής του είτε οποιασδήποτε άλλης;

Τα δύο αυτά παραδείγματα, εν μέσω πολλών άλλων, (για να μη θυμηθούμε πλήθος μεγάλα στελέχη του πρώιμου ΠαΣοΚ που θαύμαζαν δημοσίως στυγνά αυταρχικά καθεστώτα της εποχής και τώρα πια τα ξεχάσανε…) δείχνουν την απύθμενη επιπολαιότητα που περιβάλλει την ιστορία του λεγόμενου «αντιρατσιστικού» νομοσχεδίου.

Αν όμως η επιπολαιότητα είναι ένα ζήτημα, ο κίνδυνος που γεννά είναι κάτι άλλο, πολύ πιο σοβαρό. Και αυτό που (κάνουν ότι;) δεν έχουν κατανοήσει οι οπαδοί του εν λόγω νομοσχεδίου, είναι ότι το «συνταγματικό τόξο» θα πετάξει ένα «βέλος» που πιθανότατα θα γίνει μπούμερανγκ… Με άλλα λόγια, ο κίνδυνος ένα τέτοιο νομοθέτημα να λειτουργήσει ακριβώς ανάποδα απ' ότι σχεδιάζεται σε όλα τα επίπεδα που υποτίθεται ότι επιχειρεί να προστατεύσει, είναι πάρα πολύ μεγάλος.

Πρώτον, αρέσει ή δεν αρέσει στους εμπνευστές του, οδηγεί εκ των πραγμάτων σε ποινικοποίηση της πολιτικής θέσης σε συνθήκες δημοκρατίας – κι αυτό θα έπρεπε να είναι από μόνο του αρκετό για να αποθαρρύνει τους υπέρμαχούς του, σε μία χώρα που έχει βαρύ και πολύ πρόσφατο παρελθόν από την ποινικοποίηση αντιλήψεων. Ουσιαστικά δε, εισάγει εκ των πραγμάτων και μία μορφή λογοκρισίας.

Δεύτερον, η πιθανότητα να δώσει στη Χρυσή Αυγή το «φωτοστέφανο» ενός πολιτικά διωκόμενου σχηματισμού και μάλιστα σε τόσο ακραία δύσκολες οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες, είναι πάρα πολύ μεγάλη: επί της ουσίας, μπορεί όχι απλώς να μην της στερήσει, αλλά και να της φέρει κόσμο. Όχι να την κάμψει, αλλά να τη δυναμώσει…

Τρίτον, θα μεγιστοποιήσει την αναταραχή: η Ελλάδα μπορεί να βρεθεί, την ώρα που πρέπει να ηρεμήσει και να παλέψει για να ανασυνταχθεί, να ζει σε μία επικαιρότητα που θα μονοπωλείται από εντάσεις σε κάθε γωνιά της – για να μην σκεφτεί κανείς πιο ακραίες διατυπώσεις…

Τέταρτον, αν υποτεθεί ότι λ.χ. το ζήτημα της παράνομης μετανάστευσης βρεθεί να κυριαρχεί στην καθημερινότητα στο επίπεδο μιας διαρκούς τέτοιας σύγκρουσης, θα πρέπει όλοι να θυμούνται ότι αυτό θα φέρει την Ελλάδα στη χειρότερη δυνατή θέση της διεθνούς δημοσιότητας κι αυτό είναι κάτι που δεν έχει αρχή μέση και τέλος, δεν μαζεύεται και δεν αντιμετωπίζεται άπαξ και «ξεφύγει».

Καλά θα κάνουν λοιπόν οι εμπνευστές αυτού του τρόπου αντιμετώπισης να σκεφτούν δύο και τρεις φορές αν οι κίνδυνοι είναι μεγαλύτεροι από το προσδοκώμενο αποτέλεσμα.

Επίσης, αν πραγματικά τους απασχολεί η δημοκρατία και δεν θέλουν απλώς να πετύχουν κάτι άλλο μέσα από αυτό, ακόμα καλύτερα θα κάνουν να δουν επιτέλους στα σοβαρά τα πραγματικά αίτια που δίνουν στη Χρυσή Αυγή τη δύναμη την οποία έχει και η οποία δείχνει να αυξάνεται.

Λ.χ., σε όλο τον «πολιτισμένο κόσμο» η αντιμετώπιση της λαθρομετανάστευσης αποτελεί κορυφαία προτεραιότητα των κυβερνήσεων ανεξαρτήτως ιδεολογίας και με πλήρη συνέχεια στη στάση του κράτους, το οποίο τη λαμβάνει πολύ σοβαρά υπόψη του. Ο μεγάλος ένοχος εν προκειμένω, είναι το κράτος. Αυτό δεν έχει κάνει τη δουλειά του, αυτό έχει την ευθύνη της ζημιάς. Την ίδια στιγμή, σε καμία χώρα το φαινόμενο δεν έχει την έκταση που έχει στην Ελλάδα, όπου ουδείς ακριβώς γνωρίζει τους πραγματικούς αριθμούς. Καλά θα κάνουν όσοι νομοθετούν να σταματήσουν τ ις δήθεν ανθρωπιστικές υποκρισίες: η Ελλάδα δεν αντέχει άλλο την πίεση αυτή και ο κόσμος που ζει το πρόβλημα καθημερινά δεν μπορεί να ακούει άλλες αριστερογενείς εξυπνάδες της δεκαετίας του '70 σχετικά με το ζήτημα.

Ας έρθουν στα σύγκαλά τους λοιπόν οι νομοθέτες και οι κυβερνώντες. Κι ας κοιτάξουν να κάνουν αυτό που οφείλουν να κάνουν χωρίς τέτοιου είδους απαγορεύσεις, που οι επιπτώσεις τους είναι πιθανό να αποδειχθούν τραγικές.

Αν εκείνοι που επεξεργάζονται ένα τέτοιο νομοσχέδιο θέλουν πραγματικά να προστατεύσουν τη δημοκρατία, πρέπει να κοιτάξουν να την κάνουν καλύτερη – γιατί μέχρι τώρα την έκαναν κουρέλι. Και γι αυτό βρέθηκε ο χώρος για τέτοιου είδους συμπεριφορές και ιδέες στην Ελλάδα, όπου ουδέποτε πριν υπήρχε.

Ακόμα και αυτή η νεόκοπη ορολογία περί «συνταγματικού τόξου» είναι πρόχειρη και απερίσκεπτη: δηλαδή το 10% του ελληνικού λαού δεν ανήκει σε αυτό το τόξο; Αν ανήκει, το προσβάλουν βάναυσα. Κι αν δεν ανήκει, ας κοιτάξουν το ταχύτερο να το πείσουν να ανήκει, να επανενταχθεί, πριν συμβάλλουν στη διεύρυνσή του όπως ετοιμάζονται να κάνουν, με τρόπο που θα λειτουργήσει αντί προς περιστολή, τελικά, προς τη μεγέθυνσή του και από εκεί, με μαθηματική πορεία προς ένα νεόκοπου τύπου, αναίτιο διχασμό.

ΠΗΓΗ

Πηγή: http://www.ramnousia.com/