Σαν ποιητές και χέστες

Xθες βράδυ ο μικρός ανεβάζει πυρετό κι επειδή στον ύπνο του δεν πίνει ποτέ το φάρμακο, γίνεται η προσπάθεια να το πιει ξύπνιος. Ξυπνάει κι αρχίζει τη συνήθη ιεροτελεστία του «ένα λεπτό» κι «ένα λεπτό» κι «ένα λεπτό», μέχρι τα λεπτά να ξεπεράσουν τα τριάντα.



Του εξηγώ το πάρα πολύ απλό, πως αν το πιει αμέσως θα ξεμπερδέψει και αμέσως, ενώ αν το αποφεύγει το μόνο που θα καταφέρει θα είναι να ταλαιπωρείται και ο ίδιος όλη αυτήν την ώρα. Και δεν νομίζω ότι δεν καταλαβαίνει αυτό το πάρα πολύ απλό που το λέω.

Όπως κι εγώ ας πούμε καταλάβαινα εγκαταλείποντας ένα πρωινό της προηγούμενης εβδομάδας την ουρά στην εφορία για τον κλειδάριθμο, ότι πάρα πολύ απλά το μόνο που καταφέρνω είναι να ξαναέρθω ένα πρωινό αυτής της εβδομάδας και να ταλαιπωρηθώ εις διπλούν.

Οπότε αν έχει ένα λόγο ύπαρξης αυτό το ποστ δεν είναι για να αναρωτηθεί για τις σωστές μεθόδους διαπαιδαγώγησης και το πού πρέπει να μπαίνει το όριο ανάμεσα στην πολλή διαλλακτικότητα και το tough love. Αν έχει ένα λόγο ύπαρξης αυτό το ποστ είναι για να πει πως η κωλυσιεργία απέναντι σε αυτό που αναπόφευκτα θα κάνεις, παρότι σου είναι δυσάρεστο, εξηγείται ίσως ως εξής: εκείνοι που καταλαβαίνουν το πάρα πολύ απλό και πίνουν αμέσως το φάρμακό τους και πάνε αμέσως στην εφορία τους, είναι εκείνοι που ζουν με στρατηγικό σχέδιο· το πίνουν και δεν το� �ς ανεβαίνει κι άλλο ο πυρετός, πάνε εγκαίρως στην εφορία πριν καν σχηματιστούν οι ουρές των ανθρώπων της τελευταίας στιγμής· πρακτικοί άνθρωποι.

Εμείς που θα σου βγάλουμε την πίστη για να το πιούμε ή που θα αποφύγουμε την εφορία ωσάν να ήταν το τελευταίο κολαστήριο, είμαστε αυτοί που δεν ζούμε σαν στρατηγοί και αναλυτές, αλλά σαν ποιητές και χέστες· λυρικοί άνθρωποι. Ξέρουμε πως κάθε ένα λεπτό που μας κρατάει μακριά από το φάρμακο είναι ένα λεπτό που η δυσάρεστη γεύση (ή έστω η ιδέα του ότι πίνω φάρμακο) παραμένει ακόμα μακριά απ' το στόμα μας, ξέρουμε πως κάθε ένα λεπτό που μας κρατάει μακριά από τη δυσάρεστη εμπειρία δεν είναι ένα ιδωμένο στη συνολική εικόνα του τσάμπα σπαταλημένο λεπτό, αλλά ένα για τη στιγμή εκείνη που το ζούμε κερδισμένο λεπτό, ξέρουμε πως κάθε πρωινό που δεν πήγαμε στην εφορία είναι ένα αντικειμενικά κερδισμένο πρωινό, ένα πρωινό που μας κράτησε μακριά από τη γραφειοκρατία, ένα πρωινό που ζήσαμε σαν να καταλάβαμε τον Κάφκα.

Κι αν κάθε πρωινό είναι, μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου, ένα ακόμα πρωινό αναβολής του θανάτου μας, αν έχει ένα λόγο ύπαρξης αυτό το μπλογκ είναι για να λέει πως τον θάνατό μας αξίζει να τον αναβάλλουμε μόνο αν έχουμε καμιά ιστορία να διηγηθούμε· στους άλλους ή στον εαυτό μας.


πηγή

Πηγή: http://www.ramnousia.com/