Με ρωτάτε γιατί πέθανα…
Λες και δεν είχα ούτε αυτό το έσχατο δικαίωμα…
Λες και δεν είχα σοβαρούς λόγους…
Και μου κουνάτε το δάχτυλο…
Ακόμα και τώρα με μαλώνετε… κι ας είμαι πάνω στη νεκρική κλίνη…
Ακόμα και τώρα…
Και με ρωτάτε με ύφος αυστηρό: «γιατί πέθανες ρε κύριε;….»
Είχα σκοπό να μην απαντήσω… άλλωστε πέθανα … τι άλλο μπορείτε να μου κάνετε…
Αλλά… το ξανασκέφτηκα μέσα στην επιθανάτια ζάλη μου κι αποφάσισα να μιλήσω…
Μόνο… που δεν ξέρω από πού να αρχίσω…
Θα πρέπει να σας πάω λίγο πιο πίσω… στους ¨γέρους¨ μου…
Τι να πρωτοθυμηθώ…
Τη Μάνα μου να κλαίει σε μια γωνιά…
Τον πατέρα μου να ξυπνάει στις δυο το πρωί για το μεροκάματο…
Την αδελφή μου να καίει το πόδι της σε μια ξυλόσομπα…
Το ψωμί που δεν έφτανε…
Το κρέας που ήταν είδος πολυτελείας…
Την αστυνομία που γκρέμιζε το αυθαίρετο δωματιάκι…
Το μεταχειρισμένο ποδήλατο στη γιορτή μου…
Τι να πρωτοθυμηθώ…
Και μετά… μεγάλωσα…
Μεροκάματο… βρισίδι … σφαλιάρες…
Λεφτά που τα αφεντικά μου κόβανε στο τέλος της βδομάδας…
Ένσημα που δεν μου κολλούσαν…
και μια ζήλια για ότι είχαν οι άλλοι και δεν είχα εγώ… ζήλια!...
Το μόνο που είχα δίπλα μου χωρίς να μου ζητάει τίποτα (ποτέ) ήταν η Πατρίδα!
Πάντα εκεί!
Στις Παρελάσεις!
Στις Εθνικές γιορτές!
Στα ποιήματα της 28ης Οκτωβρίου… της 25ης Μαρτίου…
Τα βιβλία με τους Εθνικούς μου Ήρωες…
Τις Σημαίες στα μπαλκόνια!...
Πάντα η Πατρίδα μου ήταν εκεί!
Γι αυτό και την αγάπησα τόσο…
Και έκανα παιδιά…
Και τα μεγάλωσα καλά… λένε…
Και τα έστειλα να μάθουν γράμματα…
Μόνο… που «ξέχασα» πάνω στην … ευδαιμονία μου να τους μιλήσω για τη Πατρίδα μου…
…τώρα τα παιδιά μου είναι νεκρά…
…οι δολοφόνοι τους ελεύθεροι…
…η Πατρίδα μου μεσίστια…
και γω… επί της νεκρικής κλίνης…
και σεις μου κουνάτε το δάχτυλο και με ρωτάτε γιατί πέθανα…
λοιπόν θέλετε μια τίμια απάντηση;…
πέθανα γιατί είμαι ο δολοφόνος της Πατρίδας μου!
...καλό μήνα Έλληνες συμΠατριώτες μου... και συγχωρέστε με αν μπορείτε...
Νῦν ὑπὲρ πάντων ἀγών! ποίηση: χάρης καφετζόπουλος
Από το προφίλ του Χάρη Καφετζόπουλου στο facebook
Πηγή: http://www.ramnousia.com/
No comments:
Post a Comment