Η Χρυσή Αυγή είναι το ένα άκρο – Το άλλο το βλέπουμε;

Γράφει: Χάρης Μπεκιάρης.

Είναι εκπληκτικό αυτό που συμβαίνει ξανά στην Ελλάδα τις τελευταίες 6 ημέρες. Ολόκληρο το δημοσιογραφικό στερέωμα της χώρας ασχολείται από το πρωί ως το βράδυ με τη χρυσή αυγή, όπως κάνει κάθε φορά με οποιοδήποτε σοβαρό θέμα ή γεγονός. Εφημερίδες, κανάλια, ραδιόφωνα επαναλαμβάνουν συνεχώς ακριβώς τα ίδια σχόλια, τις ίδιες ανησυχίες, τις ίδιες επισημάνσεις για το αυτονόητο, την καταδίκη της βίας οποιασδήποτε μορφής και προέλευσης. Οι δε πολιτικές δυνάμεις του συνταγματικού «τόξου», μακριά από την ιστορία το� � Οδυσσέα και των μνηστήρων, κρατάνε τη θηλιά, αλλά δεν την περνάνε στο τόξο, καθώς οι εκλογές δε συμφέρουν κανέναν. Οι εξελίξεις θα εξαρτηθούν από τα δημοσκοπικά ευρήματα.

Το γεγονός της δολοφονίας Φύσσα αποτελεί κερασάκι σε μια τούρτα που κανείς δεν ξέρει πόσα θα έχει τελικά. Όμως, σημασία έχει η τούρτα, που υπάρχει πριν τα κερασάκια… Πρώτα υπάρχει το κοστούμι και μετά το κουμπί, πρώτα η αιτία, μετά το αποτέλεσμα… Ποιος έφτιαξε την τούρταλοιπόν;

Η κρίση και τα Μνημόνια στέρησαν από το δικομματισμό το βασικό του ελιξίριο, τη δυνατότητα εξυπηρέτησης πελατειακών σχέσεων. 

Ο ψηφοφόρος που επί τρεις δεκαετίες έκανε τα στραβά μάτια και συγχωρούσε κάθε πολιτικό σφάλμα, μην έχοντας πια «αντίδωρο», αποφάσισε να τιμωρήσει αναδρομικά τα κόμματα εξουσίας και κυρίως το ΠΑΣΟΚ που διαχειρίστηκε την κορύφωση της κρίσης και τους όρους των Μνημονίων. Στη συνέχεια ο ίδιος ψηφοφόρος αναζήτησε εναλλακτικές επιλογές. Ανάλογα με το ιδεολογικό υπόβαθρο και την πολιτική αντίληψη, άλλος για μαύρο τράβηξε κι άλλος για συνιστώσες. ΑνεξΕλ και ΔημΑρ, λειτούργησαν στο μέτρο του εφικτού ω� � αποσβεστήρες κραδασμών, ως ανάχωμα στη διαρροή προς τα άκρα.

Η Χρυσή Αυγή κοινοβουλευτικά είναι κάτι καινούριο, που προέκυψε εν μέσω συγκυριών. Η τελευταία επιλογή του αγανακτισμένου, απογοητευμένου, μπερδεμένου, ανώριμου πολλές φορές ψηφοφόρου, για να «τη σπάσει» στο σύστημα, να «πυροβολήσει» το σύστημα, να «τα κάνει όλα π…..α».

Άλλοι ψηφίζουν Χρυσή Αυγή μήπως πέσει καμιά σφαλιάρα προς Ρεπούση μεριά. Είναι, πάντως, χαζός ή επιτήδειος όποιος ταυτίζει 425,000 συμπολίτες μας με κοινούς φασίστες και νεοναζί. Δεν είναι 15% νεοναζί οι Έλληνες, αν το πιστέψουμε αυτό, το επόμενο βήμα είναι να σφαχτούμε μεταξύ μας…

Το συγκεκριμένο άκρο γιγαντώθηκε δημοσκοπικά από δύο αιτίες. 

Η μία ήταν η ανάγκη τιμωρίας του δικομματισμού και η άλλη, η σημαντικότερη, η απουσία εναλλακτικής επιλογής. Αναμφισβήτητα η ευθύνη βαραίνει όσους κυβέρνησαν, όμως εξίσου μεγάλη ευθύνη έχουν και αυτοί που δεν κατάφεραν να εκφράσουν την πλειοψηφία όσων αποστράφηκαν το δικομματισμό και, εν τέλει, στράφηκαν στα άκρα.

Ο ψηφοφόρος είχε στα αριστερά του ένα ΚΚΕ με σταθερές, καθαρές, αλλά στερεότυπες και αδιάλλακτες θέσεις, μακριά από σκέψεις συνεργασιών, μια ΔΗΜΑΡ που λειτουργούσε ως ανάχωμα στις διαρροές light αριστερών, που έφυγαν από το ΠΑΣΟΚ αλλά δεν έφτασαν μέχρι το ΣΥΡΙΖΑ και προβλημάτιζε έχοντας στους κόλπους της στελέχη με απόψεις σαν της κ. Ρεπούση κι έναν ΣΥΡΙΖΑ, που ενώ αρχικά, ακόμα και στους κόλπους της ευρύτερης Κεντροδεξιάς, φάνηκε σαν κάτι που ίσως άξιζε να δοκιμαστεί, στη συνέχεια άλλαξε, προσάρμοσε τον πολιτικό του λόγο, δη� �ιούργησε υποψίες ότι αν αναλάβει την εξουσία θα συμβιβαστεί πλήρως, περιέχει συνιστώσες που θεωρούν τα ρόπαλα και τις μολότοφ ως οικιακά αντικείμενα, ενώ πλέον έχει γίνει και ξενώνας του πολιτικά άστεγου, παλαιού ΠΑΣΟΚ.

Η ακραία «λογική» της ισοπέδωσης χωρίς διάκριση, που εφαρμόστηκε επί δεκαετίες από το ένα άκρο που ενσαρκώνουν τα πιο θερμόαιμα τμήματα της αριστεράς, εντός και εκτός Βουλής,έδωσε τη μεγαλύτερη ώθηση στην εκλογική και δημοσκοπική άνοδο του άλλου άκρου που ενσάρκωσε η Χρυσή Αυγή. Η θεωρία των δύο άκρων υπάρχει και περιέχει μεγάλες δόσεις αλήθειας. Όσοι την αρνούνται, είτε είναι οι ίδιοι ακραίοι και προσπαθούν να διαφοροποιηθούν ως καλύτερο άκρο από το άλλο, είτε προσπ� �θούν να επαναπατρίσουν χαμένους ψηφοφόρους.

Τι θα πει ισοπέδωση χωρίς διάκριση;

 Όταν γίνεται βανδαλισμός καταστημάτων σε πορεία, οι δράστες είναι ασφαλίτες προβοκάτορες. 

Όταν γίνεται βανδαλισμός Πανεπιστημίων σε καταλήψεις αποφασισμένες «δημοκρατικά» σε απαξιωμένες συνελεύσεις 50 ατόμων, οι δράστες είναι ασφαλίτες προβοκάτορες. 

Όταν γαζώνεται 25χρονος αστυνομικός των 700€ με έγγυο γυναίκα, οι δράστες είναι συνάδελφοί του, ασφαλίτες προβοκάτορες. 

Όταν πεθαίνουν αθώοι εργαζόμενοι, σε επιθέσεις σαν της Marfin, οι δράστες είναι ασφαλίτες προβοκάτορες. 

Όταν δολοφονείται ο Γρηγορόπουλος, παροτι, ο δράστης πράγματι είναι ασφαλίτης και δεν υπάρχει προβοκάτσια, ακολουθεί νομιμοποίηση της βίας, πορείες και κάψιμο της χώρας, το κάψιμο από ασφαλίτες προβοκάτορες πάντα.

Όταν ξυλοκοπείται σχεδόν μέχρι θανάτου ο φοιτητής της «ζαρντινιέρας», «αποδεικνύεται» ότι όλη η ΕΛΑΣ αποτελείται από φασίστες, ασφαλίτες προβοκάτορες. 

Όταν συλλαμβάνεται ο φοιτητής με τα πράσινα σταράκια, δε χάνεται η ευκαιρία να χαρακτηριστεί όλη η ΕΛΑΣ ως φασιστικό παρακράτος. 

Όταν 16χρονος επιτίθεται με Καλάσνικοφ σε τράπεζα και πυροβολεί αστυνομικούς, ένοχος είναι το κράτος που τον ανάγκασε να λοξοδρομήσει. 

Όταν γινόταν εγκληματική πράξη μέσα στο πρώην πανεπιστημιακό άσυλο, ηθικός αυτουργός ήταν η κοινωνία, άλλωστε «εγκλήματα γίνονται και έξω από τα Πανεπιστήμια», επιχειρήματα που τσακίζουν!

Όταν βιάζεται 15χρονη από λαθρομετανάστη, φταίει αρχικά η ίδια που φορούσε μαγιό σε παραλία, αλλά κυρίως το φασιστικό κράτος που δεν τον νομιμοποίησε όταν κάποιοι του πούλησαν ελπίδα και τον πέταξαν σε κάποια ελληνική ακτή, ποιος ασχολήθηκε με αυτούς; 

Και τελικά, όταν δολοφονείται πολίτης και ο δράστης είναι χρυσαυγίτης, πλέον νομιμοποιείται το όνειρο κάθε βλαμμένου του άλλου άκρου να μπορούσε να σφάξει όλους τους δεξιούς, από light blue κεντροδεξιό μέχρι νεοναζί, με κάποιο κονσερβοκούτι που δε σκούριασε ακόμα, κατά το γνωστό σύνθημα.

Ακόμα παραπέρα, σε θεσμικό επίπεδο, κάθε φορά που βγαίνει η κ. Ρεπούση στην τηλεόραση, η Χρυσή Αυγή «τσιμπάει» ψήφους. Πολλοί έχουν αυτήν την απορία, «γιατί κανένας χρυσαυγίτης δεν ενοχλεί τη Ρεπούση;» Και κάπου εκεί διακρίνει κανείς πού τελειώνει η γνησιότητα των«ιδεών» και πού αρχίζει το απλό ψηφοθηρικό συμφέρον και τα συστημικά παιχνίδια.

Ψήφους «τσιμπάει» και με δηλώσεις σαν εκείνες του κ. Σκουρλέτη, ότι τα ευρήματα στις γιάφκες της ΑΣΟΕΕ, μάσκες, ρόπαλα, μολότοφ, είναι αντικείμενα που ο καθένας έχει στο σπίτι του! Το ένα άκρο στην υπηρεσία του άλλου.

Ταυτόχρονα, κάθε φορά που θύμα ήταν αστυνομικός, οι «προοδευτικές» δυνάμεις κώφευαν και οι πιο ακραίοι έλεγαν «επιλογή του ήταν να φοράει στολή», δεν είναι το ίδιο με το να σκοτωθεί διαδηλωτής!

Όταν το θύμα λεγόταν Κώστας Ηλιάκης και έπεφτε στο Αιγαίο, «επιλογή του ήταν να φοράει στολή», εξάλλου όλοι οι στρατιωτικοί φασίστες και εθνίκια του κερατά είναι!
Όταν το πρόβλημα λεγόταν Σκοπιανό, σιγά μην ασχοληθούμε, εξάλλου «τα σύνορα πρέπει να καούνε»…

Έτσι ανέβαινε η Ακροδεξιά με τις ευλογίες της άκρας Αριστεράς, υπό τον ύπνο όλου του ενδιάμεσου «δημοκρατικού τόξου». Βάλε και τη Ρεπούση, βάλε και το φόβο των κυβερνήσεων μην τους πει κανείς φασίστες, που έφερε το κέντρο της Αθήνας στα χάλια που ήταν μέχρι το σχέδιο «Ξένιος Ζευς», καταγγελθέν και αυτό ως φασιστική τακτική του φασίστα Δένδια, βάλε και τη γενικότερη εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας και την ύφεση που έφεραν τα Μνημόνια, τι άλλο θέλεις;

Ποια θα ήταν η δήθεν εναλλακτική πολιτική επιλογή; Ένα άκρο. Και καθώς το ένα άκρο είναι γνωστό, δόθηκε χώρος στο άλλο, που εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία και κεφαλαιοποίησε πολιτικά τη δικαιολογημένη κοινωνική αγανάκτηση πάνω σε νευραλγικά ζητήματα, όπως η δημόσια τάξη και η ασφάλεια.

Χωρίς τα παραπάνω και πολλά άλλα, το φαινόμενο της Χρυσής Αυγής δε θα υπήρχε ούτε ως σκέψη, όχι ως ανερχόμενο κοινοβουλευτικό κόμμα. Αυτό που προέχει αυτήν τη στιγμή, εκτός από τις κλισέ δηλώσεις όλων ότι καταδικάζουν τη βία από όπου κι αν προέρχεται, είναι να αφυπνιστεί το εκλογικό σώμα που φλερτάρει με τα άκρα και να συνειδητοποιήσει ότι ενδυναμώνοντας ακραίες φωνές και δράσεις οποιασδήποτε απόχρωσης, από ένα σημείο και μετά, δεν θα αποφασίζει ο ψηφοφόρος, ούτε για το ποιος, πότε και κυρίως πώς θα «τη σπάσει» σ το σύστημα, ούτε το ποιος, πότε και πώς θα «πυροβολήσει» το σύστημα, ούτε το ποιος, πότε και πώς θα «τα κάνει όλα π…..α».

Τα άκρα διαφέρουν στη δομή, στην ιδεολογία που επικαλούνται και στην τακτική, όμως πάντα, όταν επεκτείνονται, συναντιούνται στο αποτέλεσμα και είναι εξίσου επικίνδυνα. Το ένα θα ανέρχεται με τις ευλογίες του άλλου, μέχρι να «τεντωθεί» το περίφημο ενδιάμεσο συνταγματικό «τόξο».

aixmi.gr

Πηγή: http://www.eglimatikotita.gr/