Τρομοκρατία, τρομοκράτηση και δημοκρατία στην Ελλάδα της κρίσης

Το αφιέρωμα του UNFOLLOW 26

Γράφουν: Ζωή Κωνσταντοπούλου, Προκόπης Παυλόπουλος, Γιάννης Πανούσης, Δημήτρης Μπελαντής, Πα� �αγιώτης Σωτήρης, Αυγουστίνος Ζενάκος, Αδάμ Γιαννίκος, Παναγιώτης Φραντζής και Νίκος Μπογιόπουλος

Το UNFOLLOW 26 κυκλοφορεί με 144 σελίδες και δύο εξώφυλλα: μπορείτε να το ξεφυλλίσετε ξεκινώντας είτε κανονικά είτε από το οπισθόφυλλο και το αφιέρωμα 44 σελίδων «Τρομοκρατία, τρομοκράτηση και δημοκρατία στην Ελλάδα της κρίσης»

Για άλλη μια φορά στην πρόσφατη ιστορία της χώρας μας, η έννοια της «τρομοκρατίας» κάνει την εμφάνισή της ως μείζον στοιχείο του πολιτικού � �όγου. Γύρω της οργανώνονται αντιπαραθέσεις και προσδιορισμοί και γίνονται προσπάθειες όχι μόνο να διατυπωθούν στάσεις απέναντι στο φαινόμενο της ένοπλης πολιτικής βίας αλλά και να οριστούν μέσω αυτών οι πολιτικοί αντίπαλοι. Η τρομοκρατία καθαυτή πάει χέρι-χέρι με την εργαλειοποίησή της, την ιδεολογική της χρήση και τη χειραγώγηση του αντικτύπου της στην λεγόμενη «κοινή γνώμη».

Πώς διαμορφώθηκαν οι προσεγγίσεις στο φαινόμενο της ένοπλης πολιτικής βίας κατά τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης; Ποια είναι η σχέση της τρομοκρατίας με το περίφημο κρατικό «μονοπώλιο της βίας»; Ποια είναι η πραγματική λειτουργία της αντιτρομοκρατικής νομοθεσίας; Υπάρχουν «όρια» στο Κράτος Δικαίου, τα οποία η τρομοκρατία ξεπερνά, και συνεπώς πρέπει να αντιμετωπίζεται υπό ένα «έκτακτο καθεστώς»; Τι σημαίνει «πολιτικό έγκλημα» και γιατί να μας ενδιαφέρει να το ορίσουμε; Πώς επιστρατεύεται η τρομοκρατία ως ιδεολογία και τι είδους κοινωνία οργανώνει;

Πιστεύουμε ότι κανένα θέμα, όσο δύσκολο και φορτισμένο κι αν είναι, δεν εξαιρείται από την προσπάθεια να το ερευνήσουμε, να το αναλύσουμε και να μάθουμε περισσότερα γι' αυτό και για τους μηχανισμούς με τους οποίους το αντιλαμβανόμαστε. Έτσι, ζητήσαμε από συνεργάτες του περιοδικού, καθώς και από προσκεκλημένους αρθρογράφους, να αναμετρηθούν με τούτο το τόσο διχαστικό θέμα και να ιχνηλατήσουν τα χαρακτηριστικά που παίρνει η δημόσια συζήτηση για την τρομοκρατία στην Ελλάδα της κρίσης.

Τα θέματα του αφιερώματος, αναλυτικά:

«Τρομοκρατία και μεταπολίτευση», άρθρο του Αδάμ Γιαννίκου. Οι ένοπλες ομάδες αυτοπροβάλλονταν ως οι αυθεντικοί εκφραστές της ελληνικής εργατικής τάξης που τη θεωρούσα ν αδρανοποιημένη και εξαπατημένη από το κατεστημένο. Η ελληνική πολιτική ελ� �τ, όμως, βρήκε στην ένοπλη βία των ακροαριστερών οργανώσεων την ευκαιρία να αποφύγει το ερώτημα που θα έπρεπε να της απευθύνεται διαρκώς: γιατί δεν σέβεται τους θεσμούς που η ίδια έχει θεσπίσει;

«Καθεστωτική τρομοκρατία», άρθρο της Ζωής Κωνσταντοπούλου. Η εργαλειοποίηση της τρομοκρατίας και η τεχνική της τρομοκράτησης της κοινωνίας αποτελούν εργαλεία κατεδάφισης του κράτους δικαίου και προώθησης της μνημονιακής δεσποτείας.

«Η δημοκρατία αυτοεπιβεβαιώνεται, δεν τρομοκρατείται», άρθρο του Προκόπη Παυλόπουλου. Οι συνθήκες που βιώνουμε σήμερα είναι εξαιρετικά κρίσιμες, τόσο για το μέλλον του τόπου μας, όσο και για τις προοπτικές της Δημοκρατία ς μας. Η χειρότερη υπηρεσία που θα μπορούσαμε να του προσφέρουμε είναι η υπαναχώρηση σε ό,τι αφορά τη Δημοκρατία και την πεμπτουσία της: Τα Δικαιώματα του Ανθρώπου.

«Τρομοκρατία και τρομοκρατισμός: Κράτος δικαίου και εχθροί της δημοκρατίας», άρθρο του Γιάννη Πανούση. Η Τρομοκρατία αναδεικνύει ταυτόχρονα δύο αδιέξοδα: αυτό τη ς ασκούμενης πολιτικής από το Κράτος κι αυτό τη ς «επαναστατικής προοπτικής των σωτήρων». Τρομοκράτες και αντιτρομοκράτες αναρωτιούνται –μαζί και χώρια– για το «ποιος είναι ο αληθινός τρομοκράτης». Ούτε οι μεν ούτε οι δε δέχονται κάποιον άλλο υπέρτερο κριτή ή έστω ένα σταθερό κριτήριο που δεν θα 'ναι αυτό τη ς κατοχής της νόμιμης εξουσίας ή της ε παναστατικής αυτονομιμοποίησης. Αυτό είναι το κοινό μοιραίο λάθος τους. Κι αυτό τελικά πληρώνουν οι λαοί…

«Ανατομία μιας δήλωσης: Η ιδεολογία της τρομοκρατίας», άρθρο του Αυγουστίνου Ζενάκου. Η αναζωπύρωση του φόβου της τρομοκρατίας από την κυβέρνηση είναι καθαρή ιδεολογία∙ μακράν του να αποτελεί ορθολογική αποτίμηση μια σειράς συμβάντων. Ή έστω ενός φαινομένου, αποτελεί ένα συμβολικό εργαλείο που χρησιμοποιείται για να οργανώσει � �οινωνικές συμπεριφορές…

«Αντιτρομοκρατία και κυρίαρχη πολιτική», άρθρο του Δημήτρη Μπελαντή. Η παγίωση της ειδικής αντιτρομοκρατικής νομοθεσίας στη χώρα μας επέβαλε ένα ανελεύθερο ποινικό καθεστώς, ενώ όσοι επισημαίνουν ότι αντιστρατεύεται βασικές αρχές ακόμη και τη ς αστικής δημοκρατίας στοχοποιούνται ως «συνεργοί της τρομοκρατίας». Όμως, η συντηρητική επίκληση τη ς «τρομοκρατίας» δεν είναι μόνο νομοθετικό όπλο: συνιστά μορφή συμβολ ικής βίας και επίθεση ς στη ν κοινωνία που αντιστέκεται στο καθεστώς νεοφιλελεύθερου κοινοβουλευτικού ολοκληρωτισμού.

«Πολιτική λύση και όχι ποινική μεταχείριση της ένοπλης πολιτικής πάλης», άρθρο του Παναγιώτη Σωτήρη. Η παραδοχή του πολιτικού χαρακτήρα μιας πράξης δεν προϋποθέτει (όπως θέλουν να μας πείσουν) και τη συμφωνία με αυτή . Πρέπει να ανοίξει η συ ζήτηση για την πολιτική επιλογή από τη μεριά της Αριστεράς να διεκδικήσει θεσμικά β� �ματα που θα οδηγούν στο τέλος της ποινικής μεταχείρισης όσων διώχτηκαν ή διώκονται για πρακτικές ένοπλης πάλης.

«Το κράτος πίσω από την τρομοκρατία», άρθρο του Παναγιώτη Φραντζή. Με δύο τρόπους το ίδιο το κράτος οδηγεί τη ν κούρσα τη ς τρομοκρατίας. Ένα αστυνομικό κράτος, που επιτίθεται με τέτοια βαναυσότητα στη νεολαία και στον λαό, είναι ένα κράτος που το ίδιο ασκεί τρομοκρατία. Από την άλλη, αυτό το κράτος, που αφαιρεί ζωές με τη ν οικονομικ ή βία και φτάνει ακόμα και σε πραγματικές δολοφονίες, επιλέγει τον αντίπαλο που θέλει να αντιμετωπίσει. Επιλέγει να αναμετρηθεί με οργανώσεις «ένοπλης πάλης» και «αντάρτικου πόλεων» για να μεταφέρει την αντιπαράθεση στο πεδίο όπου είναι πιο ισχυρό.

«Τρομοκρατίες…», άρθρο του Νίκου Μπογιόπουλου. Δεν είναι εξωραϊσμός της ατομικής τρομοκρατίας η κατάδειξη της «τρομοκρατίας» του αστικού κράτους. Συμβαίνει ακριβώς το αντίστροφο: Είναι η ατομ� �κή τρομοκρατία που αξιοποιείται για τον εξωραϊσμό και τη «δικαίωση» της κρατικής τρομοκρατίας.

Πηγή: http://piperistostoma.blogspot.com/