Το τίποτα είναι μη αναστρέψιμο. Είναι απλά τίποτα.

Η πορεία της χώρας είναι μη αναστρέψιμη. Και πιο σοβαρό ακόμα είναι το γεγονός πως είναι μη αναστρέψιμη η πορεία της πλειοψηφίας των κατοίκων αυτής της χώρας. Δεν προτρέπω κανέναν να παραδώσει τα όποια όπλα νομίζει πως διαθέτει και να σηκώσει τα χέρια, αλλά υπάρχει κάποια στιγμή που κάθε σκεπτόμενος διαφορετικά άνθρωπος χωρίς να αποκλειστεί από το κόσμο, παραμένοντας κάτοικος αυτού του κόσμου, πρέπει να συνειδητοποιήσει πως δεν είναι μέρος αυτού του κόσμου.

Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να τα βάζουμε όλα στο ίδιο κουβάρι δίνοντας άφεση αμαρτιών στους επικίνδυνους (πλέον) ηλίθιους και να νοιώθουμε μια αναγκαστική συγγένεια μαζί τους. Κάποιος είχε πει, πως "το κακό σ΄αυτό το κόσμο είναι πως οι βλάκες είναι γεμάτοι αυτοπεποίθηση κι οι έξυπνοι γεμάτοι ανασφάλειες". Το πρόβλημα λοιπόν αυτή τη στιγμή σ΄αυτή τη δύστυχη πατρίδα είναι πως από τη μια άκρη ως την άλλη κατοικείται από βλάκες γεμάτους αυτοπεποίθηση κι έξυπνους που τους φορτώνουν όλη τη βρώμα, τη σαπίλα, την αθλιότητα σε μεγατονικές ποσότ ητες μέχρι να καταφέρουν να τους αφανίσουν από ασφυξία.

Οι διαφορετικά σκεπτόμενοι (και ενεργούντες) άνθρωποι δεν έχουν ανασφάλειες. Απλά έχουν άλλη στόφα. Βρίσκονται εδώ αλλά είναι από αλλού. Και σαν έξωθεν παρατηρητές βλέπουν τη μεγάλη εικόνα της μαζικοποιημένης ανοησίας. Στο they live του Κάρπεντερ, ο άνθρωπος που είχε βρει ένα ζευγάρι γυαλιά με τα οποία μπορούσε επί τέλους να δει τη πραγματικότητα με "άλλα μάτια" σε όλη της τη φρίκη, χρειάστηκε μισή ώρα βρωμόξυλο με το φίλο του για να τον πείσει να φορέσει κι εκείνος τα γ@μημένα γυαλιά. Μάτωσαν, χτυπήθηκαν με ένα πρωτόγονο μίσος, μέχρι να του τα βάλει με το ζόρι στα μάτια για να τον κάνει να δει αυτό που έβλεπε.

Θα ήταν πολύ εύκολο αν υπήρχε ένα ανάλογο ζευγάρι γυαλιά σήμερα, ίσως να επιλέγαμε μερικούς ανθρώπους δικούς μας ο καθένας, που θεωρούμε ότι κάτι υπάρχει μέσα τους εκτός από το τίποτα, και να τους πλακώναμε στο ξύλο μέχρι να φορέσουν τα γ@αμημένα τα γυαλιά. Όμως δεν υπάρχουν. Το μόνο εφόδιο που μπορεί να έχει κάποιος σ΄αυτό το κόσμο που σέρνεται είναι να έχει το δικό του ζευγάρι μάτια που να βλέπει σε άλλη διάσταση. Πιο μακριά από το κόσμο που έχει βάλει νεκρά και δεν μπορεί να κουνηθεί βήμα πέρα από τη φασόν πραγματικότητα. Τη κατασκευασμέ� �η στα μέτρα όλων εκείνων των "τίποτα"

Δεν υπάρχει λοιπόν πλέον κανένας απολύτως λόγος κάποιος που βλέπει τα πράγματα αλλιώς να προσπαθεί απεγνωσμένα να μιλήσει στους κουφούς. Στους τυφλούς. Στους αναίσθητους. Όσοι διαφέρουν ήδη υποφέρουν. Διαισθάνονται. Ασφυκτιούν. Είτε θα βρουν το δρόμο τους, και θα βρουν τη γαλήνη, την αρμονία που τους αναλογεί, είτε τελικά θα πέσουν θύματα της βρώμας που προσπάθησαν να καθαρίσουν. Ένας αιώνιος πόλεμος είναι άλλωστε, που ο καθένας πρέπει κάποια στιγμή να ξεκαθαρίσει για τι πράγμα ακριβώς μάχεται. Δεν μπορεί κανείς να παλέψει τα κτήνη σε σ υμπαράταξη μαζί τους. Δεν υπάρχουν καλά και κακά κτήνη. Είτε είσαι εναντίον τους, είτε είσαι ένας από αυτά, είτε θα καταντήσεις να είσαι αν δεν απεγκλωβιστείς το συντομότερο δυνατόν. Οι υπόλοιποι δεν μπορούν να βοηθηθούν και τελικά δεν μπορεί κάποιος που έχει επιλέξει να μην ανοίγει βιβλίο γιατί είναι πολύ τεμπέλης ή πολύ ανίκανος, να ζητά συνέχεια σκονάκια από κάποιον που έχει ματώσει για να μάθει. Εδώ είναι τα πάντα μπροστά στα μάτια σου ηλίθιε, άνοιχτα, δες, αφουγκράσου, κατανόησε, βγάλε τα δικά σου συμπεράσματα. Οι βρωμιές σου, η βλακ εία σου, ο επικίνδυνος φιλοτομαρισμός σου, η κενότητά σου έκαναν και όσους δεν ήταν έτσι, τους φιλοξενούμενους σ΄αυτή τη χαβούζα να υποφέρουν σε μια πραγματικότητα που δεν έφτιαξαν, δεν θέλησαν, δεν είδαν ποτέ με τα ίδια μάτια με σένα. Δεν μπορείς τώρα λοιπόν να αράζεις ακόμα ανέμελος το πισινό σου στη παραλία χωρίς ενοχές, χωρίς να έχεις συνειδητοποιήσει τίποτα, και να ζητάς από εκείνον που δεν πάει διακοπές ποτέ από τον αγώνα της συνειδητοποίησης να σου φυλάει το σπίτι καθώς λείπεις.

Δεν συμμετέχω πλέον στο συναίσθημα αυτοπεποίθησης που έχεις βλάκα. Ούτε κουβαλάω πλέον ανασφάλεια γιατί δεν χωράω στον ηλίθιο κόσμο σου. Ήρθε η εποχή που οι εκτός των τειχών άνθρωποι πρέπει να απενεχοποιήσουν τον εαυτό τους από τη διαφορετικότητά τους. Να σταματήσουν να ασχολούνται με το ποιος θα φορέσει τα γυαλιά. Τα γυαλιά είναι εδώ, είναι μέσα μας, τσάμπα, Βρες τα ή σκάσε. Η συνεχής ενασχόληση με τον ασήμαντο κόσμο των τίποτα είναι τελικά επικίνδυνη. Η καλύτερη μέθοδος είναι να στέκεσαι εδώ αλλά απέναντι. Με βλέπεις, σε βλέπω, μου εκθέτ εις τη στείρα πραγματικότητά σου, σου εκθέτω τα όσα συμβαίνουν στο δικό μου κόσμο. Ο καθένας ας επιλέξει σε ποια μεριά ανήκει. Το όλοι μαζί τέρμα.

Θυμάμαι ένα σκετσάκι από ένα κωμικό στην Ιταλία παλιά. Αγωνιούσε να βρει ένα παλιό του έρωτα αλλά οι υπόλοιποι τον έβλεπαν να στέκεται συνέχεια στο ίδιο μέρος αντί για να ψάχνει. Τον ρώταγαν λοιπόν, γιατί στέκει συνεχώς στο ίδιο σημείο. "Ο κόσμος είναι μια σφαίρα που γυρίζει συνέχεια γύρω από τον άξονά της. Αν καθίσεις στο ίδιο σημείο θα περνάνε συνέχεια από μπροστά σου τα ίδια πράγματα. Κάποια στιγμή θα περάσει κι η Φραντσέσκα..."

Κατανοητό?

ΠΗΓΗ

Πηγή: http://www.ramnousia.com/